ΓΙΝΕ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ

Είναι απίστευτο τι φοβίες επικρατούν και κυριαρχούν στους ενήλικες σχετικά με το νερό και τις δραστηριότητες γύρω, επάνω και μέσα σε αυτό. Γεννιόμαστε μέσα στο νερό (αμνιακό υγρό), αναπνέουμε και συντηρούμαστε μέσα σε αυτό, για εννέα ολόκληρους μήνες είμαστε υδρόβια όντα. Αίφνης, σαν γεννηθούμε εισερχόμαστε σε έναν άλλο κόσμο. Είναι παρατηρημένο ότι τα παιδιά μέχρι τουλάχιστον την πρώτη παιδική ηλικία διατηρούν αυτή την επαφή και την αγαθή σχέση με το υγρό στοιχείο που όμως μεγαλώνοντας την χάνουν σταδιακά.  

Μερικοί πιστεύουν ότι το κάνουν λόγω άγνοιας του φόβου, εγώ πιστεύω από την ενασχόλησή μου με εκατοντάδες παιδιά στην κατάδυση ότι έχουν αυτή την αίσθηση λόγω ένστικτου δεν έχουν δηλαδή αποκοπεί ακόμα από την γενετήσια φύση του ανθρώπου και κυρίως αυτό: δεν έχουν δεχτεί (δεν έχουν προλάβει ακόμα να δεχτούν) την αρνητική επίδραση από το εξωτερικό τους περιβάλλον, γονείς, τηλεόραση κλπ.
 
Είναι πραγματικά τραγικό να βλέπεις στην Ελλάδα με τι είδους φοβίες μπολιάζουν τα παιδιά τους το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των ενηλίκων. Εκφράσεις όπως: μη πας βαθιά θα πνιγείς, τώρα έφαγες και θα πνιγείς αν κολυμπήσεις, αν πάθεις κράμπα θα πνιγείς, φόρα τα μπρατσάκια σου γιατί θα πνιγείς… και άλλα κωμικοτραγικά. Πώς να μην δημιουργηθούν μετά οι φοβίες για το νερό; Ένα παιδί στην Ελλάδα του σήμερα συνεχίζει να ακούει ότι σε κάθε επαφή του με το υγρό στοιχείο θα πνιγεί. Έλεος επιτέλους!
 
Δεν φτάνει που δεν έχουμε τις υποδομές σαν χώρα να έχουμε πισίνες παντού και να μαθαίνουν κολύμπι τα παιδιά μας από το δημοτικό (όπως στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης), δεν φτάνει που οι περισσότεροι είναι ανενημέρωτοι, φοβισμένοι, παραπληροφορημένοι κ.α. έχουμε και την επιβολή από τους γονείς προς τα παιδιά ότι πρέπει οπωσδήποτε να φοβούνται το νερό. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε κάθε χρόνο στις ακτές της χώρας, εκατοντάδες πνιγμοί θύματα της άγνοιας και της ασχετοσύνης του νεοέλληνα.

Είναι πραγματικά γελοία (δεν έχω άλλη έκφραση) αυτά που ακούει κανείς αν ασχολείται με δραστηριότητες στο νερό και μερικές φορές δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις και τι να πεις. Είναι παρατηρημένο ότι δεχόμαστε λανθασμένες επιδράσεις από το εξωτερικό περιβάλλον που δημιουργούν στερεότυπα, ανασφάλειες και φοβίες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ φίλο μου καλό κολυμβητή και αθλητή του πόλο που μου έλεγε ότι όταν πρωτοείδε στο σινεμά την ταινία ''τα σαγόνια του καρχαρία'' κολυμπούσε στην πισίνα για προπόνηση και κοιτούσε πίσω του!
 
Ας δώσουμε μερικά πραγματικά παραδείγματα για να καταλάβουμε το γελοίο του πράγματος: Έχει τσούχτρες εδώ η θάλασσα; Υπάρχουν επικίνδυνα ψάρια μέσα; Εγώ τις προάλλες είδα καρχαρία! Έχει ρουφήχτρες και μπορεί να σε ρουφήξουν! Δεν πάω στα «μαύρα» γιατί μπορεί να βγει τίποτα και να με φάει! Και άλλα διάφορα τέτοια... Το τραγικό του πράγματος είναι ότι αυτές οι συζητήσεις αφορούν δραστηριότητες κοντά στην ακτή (μέχρι εκεί που πατάμε – μην ξεχνιόμαστε!)

- Όχι δεν έχει τσούχτρες και δεν είναι όλες δηλητηριώδεις, μην στέλνετε λοιπόν το παιδί να αγοράσει απόχη για να βγάλει όλα τα ζώα της θάλασσας έξω. Είναι αμαρτία να εκπαιδεύετε τα παιδιά σας να εξαφανίζουν τα άλλα ζωικά είδη αυτού του πλανήτη.

- Όχι δεν υπάρχουν επικίνδυνα ψάρια, πιο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι. Δεν ζούμε δα και στην Αυστραλία που έχουν το 95% των δηλητηριωδών ειδών του πλανήτη, στην Ελλάδα είμαστε.

- Καρχαρίες υπάρχουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου αλλά οι πιθανότητες να τους συναντήσουμε στα νερά μας είναι μικρότερες απο το να πιάσουμε το λαχείο. Υπάρχουν φυσικά στη τηλεόραση ή στο σινεμά σε κάτι γελοίες ταινίες από ευφάνταστους (να μην πω καμία άλλη λέξη) σεναριογράφους. Επιλέγουμε λοιπόν τι θα δούμε.

- Όχι δεν έχει ρουφήχτρες στη θάλασσα, βάλτε τα παιδιά να παίξουν, σας παρακαλώ μη το κάνετε αυτό στα παιδιά δεν σας φταίνε σε τίποτα.

- Μη φοβάστε τα «μαύρα», αν βάλετε μια μάσκα ή καλύτερα μια συσκευή κατάδυσης και διαπιστώσετε από κοντά τι είναι τα μαύρα θα γελάτε με την άγνοια και την δυσπιστία σας. Ένα παρτέρι με φύκια είναι όπως μια συστάδα θάμνων στον κήπο. Δεν πρόκειται τίποτα να βγει να σας φάει, σταματήστε απλώς να βλέπετε ταινίες τρόμου γύρω από το νερό.

Σαν επίλογο θα πω: αν είσαι ενήλικας μάθε να αγαπάς το νερό, μη το φοβάσαι, αν το φοβάσαι επέλεξε να αντιμετωπίσεις την φοβία σου (ασχολήσου με μια σχετική δραστηριότητα), γίνε φίλος με το νερό, το νερό σε περιβάλλει, σε κρατάει στη ζωή, προέρχεσαι από αυτό, είσαι ο ίδιος νερό! Αν δεν μπορείς εσύ να υπερνικήσεις τις φοβίες σου σε καταλαβαίνω μην διοχετεύεις όμως τις φοβίες στα παιδιά σου (είναι ότι χειρότερο μπορείς να κάνεις), ώθησε τα σε δραστηριότητες γύρω από το νερό, μάθε τα να κολυμπούν, να κάνουν σπορ του νερού, μη τους λες ποτέ την λέξη «θα πνιγείς», μην δημιουργείς στερεότυπα, μην πιστεύεις σε προκαταλήψεις που έχει πλάσει το δικό σου μυαλό και η φαντασία σου.
 
Έγραψα αυτό το άρθρο από αγανάκτηση και ανάγκη για να μείνει σαν γραπτός λόγος εφόσον τα λόγια ξεχνιούνται και χάνονται. Ελπίζω να το διαβάσει έστω και ένας που να αντιδρά έτσι και να αναθεωρήσει τις απόψεις του και τότε κάτι θα έχει επιτευχθεί νομίζω. Τα παιδιά μας να γίνουν καλύτερα από εμάς, αυτό δεν είναι το ζητούμενο για κάθε νέα γενιά; Nα προχωράει μπροστά, να εξελίσσετε, μην στερήσουμε την εξέλιξη από τα παιδιά μας!

Πρωτότυπο Άρθρο του Κώστα Ανδρεάδη ©