Η απαρχή των καταδυτικών οργανισμών πιστοποίησης
ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΥΣΕΩΝ
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τη στιγμή που η κατάδυση έγινε προσιτή στο ευρύ κοινό δημιουργήθηκαν από το πουθενά στην Αμερική πάνω από 500 σύλλογοι την τετραετία αμέσως μετά την λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου (1945-49). Σημειώστε ότι μόλις το 1962 αυτοί έφταναν τον αριθμό των 1500. Στην αρχή οι πρώτοι σύλλογοι ήταν αυστηρά ελεγχόμενοι και για να ήσουν μέλος έπρεπε να ανήκεις στην κάστα εκείνη των υποβρυχίων ψαροκυνηγών και μάλιστα να παίρνεις μέρος σε αντίστοιχους αγώνες που τότε γινόντουσαν με συσκευές. Αργότερα δημιουργήθηκε και το πρώτο σωματείο που ασχολήθηκε και με άλλα θέματα όπως έρευνας και διάσωσης που ήτανε αρχικά κομμάτι της αστυνομίας και του πυροσβεστικού σώματος.
Το CDDU (Civil Defense Divers Unit) ήτανε πραγματικότητα σαν οργανισμός αποκλειστικά αυτόνομων δυτών. Η καταδυτική εκπαίδευση άρχισε πρώτα στους κόλπους του στρατού. Στην ουσία το πρώτο μη στρατιωτικό σύστημα κατάδυσης διδάχθηκε στην Αμερική το 1949. Ήδη, ο υδροπνεύμονας των Gagnan-Cousteau βρισκότανε στο τρίτο έτος κατασκευής του και μια συσκευή 3ης γενιάς έφτασε στο Πανεπιστήμιο UCLA στο ερευνητικό τμήμα της Ζωολογίας. Είχε ήδη χρησιμοποιηθεί ένα χρόνο πριν (το 1948) και δοκιμαστεί κάτω από την επίβλεψη του Rene Bussoz (ιδρυτή της U.S. Divers) σε μια πισίνα της Νέας Υόρκης από τον Ernie Post που ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που δοκίμασε τη συσκευή στην Αμερική. Την επόμενη χρονιά (το 1950) η συσκευή δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στην θάλασσα στο Μαλιμπού της Καλιφορνίας απο τον Rene Bussoz.
Καταγράφηκε έτσι η πρώτη κατάδυση ανοιχτής θαλάσσης στην Αμερική (Open Water Dive). Ο Dick Anderson μηχανικός στην U.S. Divers υπήρξε ο πρώτος εκπαιδευτής της συσκευής καθώς έδειχνε στον κόσμο πώς να την φοράνε, πως αναπνέουν υποβρυχίως, πως να καθαρίσουν τη μάσκα τους και πως βάζουν και βγάζουν το επιστόμιο του ρυθμιστή.
Εγινε έτσι το πρώτο εμπειρικό πρόγραμμα κατάδυσης γνωριμίας και ανακάλυψης (Introduction Diving – Discover Diving). Εκείνη η συσκευή χρησιμοποιήθηκε στο σεμινάριο της Ωκεανογραφίας το 1949 υπό την επίβλεψη του καθηγητή S. Stewart. Μερικοί πρωτοπόροι ερευνητές, γεωλόγοι, ωκεανογράφοι και βιολόγοι φοιτητές ήταν οι πρώτοι μαθητές. Από αυτούς τους νέους ξεπήδησε και η σπίθα 4 χρόνια μετά (περίπου το 1953) για να πιστοποιηθούν από το πανεπιστήμιο τους και να γίνουν έτσι οι πρώτοι εκπαιδευτές κατάδυσης.
Τρεις φίλοι πήγαν στον καθηγητή τους και του ζήτησαν να τους παρέχει το καταδυτικό πανεπιστημιακό πιστοποιητικό που θα τους έδινε την δυνατότητα να εκπαιδεύουν και να διαδώσουν αυτοί οι ίδιοι την κατάδυση. Ηταν ο Nick Icorn σχεδιαστής και μηχανικός, ο Conrad Limbaugh συγγραφέας και φωτογράφος και ο All Tillman αναπληρωτής καθηγητής φυσικής αγωγής στο πανεπιστήμιο του L.A. Ετσι πιστοποιηθήκαν οι τρεις πρώτοι εκπαιδευτές.
Ο Conrad Limbaugh ήταν ο καλύτερος στη θεωρία και έτσι ανέλαβε το θεωρητικό και γραφικό μέρος της δουλειάς μαζί με τον συμφοιτητή του Andreas Rechnitzer, εκδίδοντας το πρώτο εγχειρίδιο κατάδυσης και γράφοντας την πρώτη ορολογία των καταδυτικών όρων για λογαριασμό του πανεπιστημίου University of California – ''Scientific Divers of Los Mantels Country Parks and Recreation'' προσπαθώντας παράλληλα να μετουσιώσουν σε κείμενα τις δεξιότητες που θα χρειαζόντουσαν για τα επόμενα σχολεία οι επόμενοι μαθητές.
Ο All Tillman ήταν και ο μόνος απο τους τρείς που είχε άμεση σχέση με την εκπαίδευση καθότι γυμναστής και αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Ετσι αφού το πανεπιστήμιο θα γινότανε φορέας πιστοποίησης δυτών, αυτός θα ήταν ο αρχηγός των σχολείων και ενδεχομένως μια καινούργια έδρα γι’ αυτόν να ήτανε προ των πυλών. Ήτανε το τελείωμα της δεκαετίας του 1950 και οι αρχές του 1960. Ετσι, μέχρι το 1970 το Λός Άντζελες ήταν και έμεινε στην ιστορία σαν η πρώτη πόλη στον κόσμο που οργάνωσε τα πρώτα ανεπίσημα σχολεία εκπαιδευτών κατάδυσης.
Ενας από τους πρώτους και μεγαλύτερους οργανισμούς κατάδυσης η IDEA (1952) ξεπήδησε εκείνη την εποχή μέσα από τον FSDA - ''Florida Skin Divers Association'' που ήταν τότε η πολυπληθέστερη ένωση γυμνών δυτών και ψαροκυνηγών και που αργότερα μετονομάστηκε σε Florida Scuba Divers Association. Ηταν και παραμένει ακόμη και σήμερα το μεγαλύτερο σωματείο με τα πιο πολλά ενεργά μέλη. Ολοι οι σύλλογοι της ανατολικής ακτής ήταν μέλη του FSDA και έτσι πολύ σύντομα ο οργανισμός δημιούργησε την STC (Scuba Training Committee) που θέσπισε και καθιέρωσε τα όρια, τις διαδικασίες και το πρωτόκολλο για την εκπαίδευση στην κατάδυση. Κάτω από εκείνα τα όρια και τους νόμους της επιτροπής εξαπλώθηκε η εκπαίδευση σε όλες τις πολιτείες και μέχρι το 1978 είχε εξαπλωθεί και έξω από την χώρα κάνοντας το άλμα στις Μπαχάμες, τα Κάϊμαν, την Αρούμπα, την Τζαμάικα, τις Βερμούδες, τις Αντίλλες και τα Μπαρμπάντος.
Ο Nick Acorn ήτανε παράλληλα μέλος τότε του YMCA και έτσι ανέλαβε το κομμάτι της σπορ κατάδυσης (πέρα από ερευνητικούς ή πανεπιστημιακούς σκοπούς). Ηταν το 1959 και άρχισε να οργανώνει τα δικά του σχολεία εκπαιδευτών για λογαριασμό του ιδρύματος. Τα σχολεία γινόντουσαν στο Σικάγο. Ητανε στην ουσία τα πρώτα σχολεία εκπαιδευτών κατάδυσης. Προσανατολισμένα όμως σε διαφορετικό σκοπό καθώς όλοι οι εκπαιδευτές δουλεύανε αφιλοκερδώς. Ολοι οι εκπαιδευτές ακολουθούσαν έναν κοινό τρόπο εκπαίδευσης.
Το ίδρυμα υπήρξε έτσι ο πρώτος επίσημος φορέας πιστοποίησης δυτών στον κόσμο. Αργότερα ο Icorn άφησε την εκπαίδευση και μπήκε στην καταδυτική βιομηχανία και συγκεκριμένα στην U.S.Divers και μετά προσχώρησε στην PADI όταν αυτή μετέφερε τα κεντρικά της γραφεία στην Καλιφόρνια. Εγραψε τα περισσότερα εγχειρίδια εκπαίδευσης και έγινε ο πρώτος υψηλόβαθμος διοικητικός στην ηγεσία της PADI.
Ο Frank Scali έγραψε τα πρώτα προγράμματα και οδηγίες για το YMCA που μοιράστηκαν σε όλα τα κολλέγια και τα πανεπιστήμια. Επίσης δίδασκε την κατάδυση στα πρώτα έτη του Harvard University. Γύρω στο 1960 ο Neal Hess ήταν διευθυντής εκπαίδευσης στο Boston YMCA και μαζί με τον φίλο του Jim Auxier και Chuck Blakeslee του πρώτου καταδυτικού περιοδικού στον κόσμο (Skin Diver Magazine) αποφασίσανε να φτιάξουν κάτι σαν Εθνικό Καταδυτικό και Εκπαιδευτικό Συμβούλιο (National Scuba Training Council) που θα λειτουργούσε σαν φορέας ελέγχου και πιστοποίησης οργανισμών. Πολύ σύντομα δημιουργήσανε και την πρώτη Εθνική Ενωση Εκπαιδευτών Κατάδυσης (National Instructors Scuba Association). Τα πρώτα σχολεία κατάδυσης διαρκούσαν 6 μέρες και στοιχίζανε 18$ για να πιστοποιηθείς σαν δύτης και να πάρεις την κάρτα σου που έγραφε τότε «Seasports Scuba Diver». Δεν υπήρχαν βαθμίδες εκπαίδευσης όπως υπάρχουν σήμερα στα σχολεία καταδύσεων.
Το 1960 ιδρύεται η NAUI από τον All Tillman που ήταν η κεφαλή της οργάνωσης με τον Neal Hess και τον John Jones. Ο Tillman και ο Jones μαζί με τον Gary Howland που ήταν ο πρώτος βοηθός εκπαιδευτή ξεκίνησαν την ιστορία του οργανισμού κρατώντας την εκπαίδευση από την ίδρυση του. Ετσι ο All Tillman παίρνει για τον εαυτό του την κάρτα με αριθμό NAUI #0001, ο Jones την NAUI #0002 και ο Hess την NAUI #0003. Την ίδια εποχή ο Auxier μαζί με τον συνέταιρο του στο περιοδικό τον Blakeslee αποφάσισαν να οργανώνουν μόνοι τους τα δικά τους σχολεία και έτσι η NAUI έχασε σταδιακά την οικονομική βοήθεια που είχε από το περιοδικό.
Παρόλα αυτά συνεχίζουν και τον Αύγουστο του 1960 στο Χιούστον του Τέξας πραγματοποιούν το πρώτο σχολείο εκπαιδευτών της NAUI οπού παίρνει μέρος και ο Ralf Erickson (μετέπειτα πρόεδρος της PADI). Ο Ralf αμέσως εκφράζει τις ανησυχίες του για το κράτημα της αναπνοής κατά την ανάδυση, όπως και για την ταχύτητα ανάδυσης και κατάδυσης ειδικά αφού η εκπαίδευση γινόταν στην λίμνη Μίτσιγκαν σε κρύα νερά και με χαμηλή ορατότητα. Το κόστος για το σχολείο εκπαιδευτών ήτανε τότε γύρω στα 75$ αλλά το ταξίδι για τον Ralf από το Σικάγο στο Χιούστον και πίσω ήτανε της τάξης των 2.000$ με παραμονή μίας εβδομάδας. Η τελική εξέταση και βουτιά ήταν στις 4 η ώρα τα ξημερώματα. Περίπου κατά της 5 η ώρα το πρωί επιβιβαστήκαν σε σκάφος που τους πήγε 3 ναυτικά μιλιά μέσα και τους έριξε στη θάλασσα. Καταδύθηκαν κρατώντας τον εξοπλισμό τους στα χέρια μέχρι τα 30 μέτρα, τον φόρεσαν και γύρισαν στην επιφάνεια. Αυτό περιελάμβανε το τεστ κατάδυσης. Η θεωρία περιελάμβανε 350 ερωτήσεις σωστό ή λάθος, αλλά μετά από κάθε απάντηση έπρεπε να αιτιολογήσεις γραπτώς γιατί απάντησες σωστό ή λάθος. Περίπου το 70% των εκπαιδευτών από εκείνο το σχολείο γίνανε συνεχιστές της κατάδυσης στην Βόρεια Αμερική.
Το 1961 ιδρύεται η NASDS από τον John Gaffney που ήταν ειδικός στην διαφήμιση και ήταν ο πρώτος οργανισμός πιστοποίησης σήματος και γνησιότητας πτυχίων. Ο Gaffney πήγε σε όλα σχεδόν τα καταδυτικά κέντρα και μαγαζιά και κατάφερε να πάρει την υπογραφή τους για συνεργασία και πιστοποίηση κάτω από την προστασία του προγράμματος της NASDS. Ένα ολοκληρωμένο πρότυπο πρόγραμμα εκπαίδευσης που συνέταξε ο Bob Clark συνεργάτης του Gaffney και μετέπειτα ιδρυτής της SSI.
Το 1966 ο John Cronin και ο Ralf Erickson μετά από αρκετά χρόνια συζητήσεων και διαφωνιών βρήκανε την φόρμουλα να προχωρήσουν στην ίδρυση του δικού τους οργανισμού κατάδυσης. Ο Ralf είχε κουραστεί να κάνει σχολεία για μόνο 18$ το άτομο όταν ήδη είχε ξοδέψει πάνω από 2.000$ για να γίνει NAUI Instructor. Ετσι διπλασίασε το κόστος των σχολείων στα 24$ το άτομο και αύξησε τον αριθμό των καταδύσεων που μέχρι τότε ήταν μόνο μια κατάδυση σε ανοιχτή θάλασσα για το πρώτο πτυχίο. Εκείνη την περίοδο η NAUI έβγαζε εκπαιδευτές μόνο στην δυτική ακτή, στις Μπαχάμες και στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Ετσι ο Βορράς και ο Νότος έμεναν αναξιοποίητοι. Ολα τα καταδυτικά μαγαζιά και κέντρα εκείνη την εποχή οργάνωναν από μονά τους τα καταδυτικά σχολεία. Επίσης πολύ λίγα ήτανε μέλη του SCIP (Southwest Council of Instructor Programs). Οπότε, ήταν εμφανής η έλλειψη οργάνωσης αλλά και η ευκαιρία για την κίνηση που ετοιμάζανε και σκεφτόντουσαν εδώ και καιρό. Επίσης είχαν βαρεθεί να δουλεύουν για τους άλλους. Ο μεν Cronin σαν αντιπρόσωπος καταδυτικού εξοπλισμού, ο δε Ralf σαν εκπαιδευτής της NAUI για λίγα δολάρια. Η ιδέα μιας καινούργιας οργάνωσης προσανατολισμένης στην συνεχόμενη εκπαίδευση, στο αυξημένο κέρδος από την κατάδυση που θα φέρει το φως της γνώσης στην εκπαίδευση, θα ενώσει όλα τα καταδυτικά μαγαζιά και θα κυριαρχήσει στο χώρο είχε ωριμάσει. Ο Cronin κράτησε για τον εαυτό του την κάρτα με τον αριθμό #0 ενώ ο Erickson πήρε τον αριθμό #1. Ετσι δημιουργήθηκε η PADI. Το 1968 πρωτοπορεί και βγάζει την πρώτη πλαστική κάρτα με φωτογραφία.
Το 1970 ιδρύεται με τη σειρά της και η SSI απο τον Bob Clark και τo 1971 αρχίζει την συγγραφή του πρώτου ολοκληρωμένου εκπαιδευτικού συστήματος στις καταδύσεις αναψυχής. Εξαπλώνεται με πολύ γοργό ρυθμό στην Αμερική και σε λίγα χρόνια γίνεται το πρότυπο εκπαίδευσης για όλες τις οργανώσεις. Το 1972 ο Nick Icorn γραφεί τα πρώτα standards για την εκπαίδευση που πρέπει να ακολουθούν οι καταδυτικοί οργανισμοί. Το 1978 ιδρύεται το RSTC (Recreational Scuba Training Council). Μέλη του συμβουλίου είναι οι οργανισμοί: IDEA, NASDS, SSI, PADI, PDIC, YMCA.
Αντίστοιχα στην Ευρώπη εξαπλώθηκαν οι καταδυτικοί οργανισμοί από πολύ νωρίς. Περίπου το 1949 ιδρύεται στη Γερμάνια ο Διεθνές Ναυτικός Ομιλος που αργότερα γίνεται ο καταδυτικός οργανισμός BARRACUDA. Το 1952 ιδρύεται η Γερμανική Ενωση Καταδύσεων και εξαπλώνεται σε όλη την χώρα. Αριθμεί σήμερα συνολικά περί τα 78.000 μέλη. Την ίδια εποχή στην Αυστρία δημιουργείται η OBV σαν σωματείο επαγγελματιών που σύντομα γίνεται οργανισμός πιστοποίησης δυτών.
Το 1953 στο Λονδίνο ιδρύεται η BSAC από τον Oscar Gugen και τον Peter Small σαν όμιλος φίλων υποβρύχιας δραστηριότητας με στόχο να διαδώσει τις υποβρύχιες εξερευνήσεις, την καταδυτική επιστήμη και να προάγει την ασφάλεια στην κατάδυση. Είναι χαρακτηριστική η ραγδαία εξέλιξη εκείνου του μικρού στην αρχή συλλόγου. Μόλις ένα χρόνο μετά αναγνωρίζετε από την Βρετανική κυβέρνηση σαν ο επίσημος φορέας των καταδύσεων και τον επόμενο χρόνο από τα 100 αρχικά μέλη έχει ήδη 1.100. Το 1959 γίνετε επίσημο μέλος της CMAS. Επίσης την ίδια χρονιά ιδρύεται η SSAC στη Σκωτία που εξαπλώνει και αυτή το σύστημα εκπαίδευσης της στις ακτές της χώρας.
Το 1958 στις 28 Σεπτεμβρίου εκπρόσωποι των ομοσπονδιών από τις εξής 11 χώρες του κόσμου: Γερμάνια, Βέλγιο, Βραζιλία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Μονακό, Πορτογαλία, Ελβετία, Αμερική και Γιουγκοσλαβία συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και συμφώνησαν σε μια ιστορική απόφαση να ιδρύσουν μια συνομοσπονδία που θα περιλαμβάνει εκτός από την κατάδυση και όλα τα αθλήματα που συμβαίνουν υποβρυχίως. Με αυτή την αρχική ομόφωνη απόφασή τους συναντήθηκαν ξανά στο Μονακό στο πρώτο επίσημο συνέδριο στις 9-10-11 Ιανουαρίου του 1959 και ιδρύσανε την CMAS (Confederation Mondiale des Activates Subaquatiquies) την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας. Πρώτος πρόεδρος ανέλαβε ο Jacque Yves Cousteau. Μέλη της CMAS America έγιναν και οι οργανισμοί που υπήρχαν τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στα επόμενα χρόνια διάφοροι οργανισμοί που δημιουργούνται ακολουθούν πιστά την οργάνωση και την πιστοποίηση που θεσπίσανε οι πρωτοπόροι της καταδυτικής εκπαίδευσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τη στιγμή που η κατάδυση έγινε προσιτή στο ευρύ κοινό δημιουργήθηκαν από το πουθενά στην Αμερική πάνω από 500 σύλλογοι την τετραετία αμέσως μετά την λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου (1945-49). Σημειώστε ότι μόλις το 1962 αυτοί έφταναν τον αριθμό των 1500. Στην αρχή οι πρώτοι σύλλογοι ήταν αυστηρά ελεγχόμενοι και για να ήσουν μέλος έπρεπε να ανήκεις στην κάστα εκείνη των υποβρυχίων ψαροκυνηγών και μάλιστα να παίρνεις μέρος σε αντίστοιχους αγώνες που τότε γινόντουσαν με συσκευές. Αργότερα δημιουργήθηκε και το πρώτο σωματείο που ασχολήθηκε και με άλλα θέματα όπως έρευνας και διάσωσης που ήτανε αρχικά κομμάτι της αστυνομίας και του πυροσβεστικού σώματος.
Το CDDU (Civil Defense Divers Unit) ήτανε πραγματικότητα σαν οργανισμός αποκλειστικά αυτόνομων δυτών. Η καταδυτική εκπαίδευση άρχισε πρώτα στους κόλπους του στρατού. Στην ουσία το πρώτο μη στρατιωτικό σύστημα κατάδυσης διδάχθηκε στην Αμερική το 1949. Ήδη, ο υδροπνεύμονας των Gagnan-Cousteau βρισκότανε στο τρίτο έτος κατασκευής του και μια συσκευή 3ης γενιάς έφτασε στο Πανεπιστήμιο UCLA στο ερευνητικό τμήμα της Ζωολογίας. Είχε ήδη χρησιμοποιηθεί ένα χρόνο πριν (το 1948) και δοκιμαστεί κάτω από την επίβλεψη του Rene Bussoz (ιδρυτή της U.S. Divers) σε μια πισίνα της Νέας Υόρκης από τον Ernie Post που ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που δοκίμασε τη συσκευή στην Αμερική. Την επόμενη χρονιά (το 1950) η συσκευή δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στην θάλασσα στο Μαλιμπού της Καλιφορνίας απο τον Rene Bussoz.
Καταγράφηκε έτσι η πρώτη κατάδυση ανοιχτής θαλάσσης στην Αμερική (Open Water Dive). Ο Dick Anderson μηχανικός στην U.S. Divers υπήρξε ο πρώτος εκπαιδευτής της συσκευής καθώς έδειχνε στον κόσμο πώς να την φοράνε, πως αναπνέουν υποβρυχίως, πως να καθαρίσουν τη μάσκα τους και πως βάζουν και βγάζουν το επιστόμιο του ρυθμιστή.
Εγινε έτσι το πρώτο εμπειρικό πρόγραμμα κατάδυσης γνωριμίας και ανακάλυψης (Introduction Diving – Discover Diving). Εκείνη η συσκευή χρησιμοποιήθηκε στο σεμινάριο της Ωκεανογραφίας το 1949 υπό την επίβλεψη του καθηγητή S. Stewart. Μερικοί πρωτοπόροι ερευνητές, γεωλόγοι, ωκεανογράφοι και βιολόγοι φοιτητές ήταν οι πρώτοι μαθητές. Από αυτούς τους νέους ξεπήδησε και η σπίθα 4 χρόνια μετά (περίπου το 1953) για να πιστοποιηθούν από το πανεπιστήμιο τους και να γίνουν έτσι οι πρώτοι εκπαιδευτές κατάδυσης.
Τρεις φίλοι πήγαν στον καθηγητή τους και του ζήτησαν να τους παρέχει το καταδυτικό πανεπιστημιακό πιστοποιητικό που θα τους έδινε την δυνατότητα να εκπαιδεύουν και να διαδώσουν αυτοί οι ίδιοι την κατάδυση. Ηταν ο Nick Icorn σχεδιαστής και μηχανικός, ο Conrad Limbaugh συγγραφέας και φωτογράφος και ο All Tillman αναπληρωτής καθηγητής φυσικής αγωγής στο πανεπιστήμιο του L.A. Ετσι πιστοποιηθήκαν οι τρεις πρώτοι εκπαιδευτές.
Ο Conrad Limbaugh ήταν ο καλύτερος στη θεωρία και έτσι ανέλαβε το θεωρητικό και γραφικό μέρος της δουλειάς μαζί με τον συμφοιτητή του Andreas Rechnitzer, εκδίδοντας το πρώτο εγχειρίδιο κατάδυσης και γράφοντας την πρώτη ορολογία των καταδυτικών όρων για λογαριασμό του πανεπιστημίου University of California – ''Scientific Divers of Los Mantels Country Parks and Recreation'' προσπαθώντας παράλληλα να μετουσιώσουν σε κείμενα τις δεξιότητες που θα χρειαζόντουσαν για τα επόμενα σχολεία οι επόμενοι μαθητές.
Ο All Tillman ήταν και ο μόνος απο τους τρείς που είχε άμεση σχέση με την εκπαίδευση καθότι γυμναστής και αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Ετσι αφού το πανεπιστήμιο θα γινότανε φορέας πιστοποίησης δυτών, αυτός θα ήταν ο αρχηγός των σχολείων και ενδεχομένως μια καινούργια έδρα γι’ αυτόν να ήτανε προ των πυλών. Ήτανε το τελείωμα της δεκαετίας του 1950 και οι αρχές του 1960. Ετσι, μέχρι το 1970 το Λός Άντζελες ήταν και έμεινε στην ιστορία σαν η πρώτη πόλη στον κόσμο που οργάνωσε τα πρώτα ανεπίσημα σχολεία εκπαιδευτών κατάδυσης.
Ενας από τους πρώτους και μεγαλύτερους οργανισμούς κατάδυσης η IDEA (1952) ξεπήδησε εκείνη την εποχή μέσα από τον FSDA - ''Florida Skin Divers Association'' που ήταν τότε η πολυπληθέστερη ένωση γυμνών δυτών και ψαροκυνηγών και που αργότερα μετονομάστηκε σε Florida Scuba Divers Association. Ηταν και παραμένει ακόμη και σήμερα το μεγαλύτερο σωματείο με τα πιο πολλά ενεργά μέλη. Ολοι οι σύλλογοι της ανατολικής ακτής ήταν μέλη του FSDA και έτσι πολύ σύντομα ο οργανισμός δημιούργησε την STC (Scuba Training Committee) που θέσπισε και καθιέρωσε τα όρια, τις διαδικασίες και το πρωτόκολλο για την εκπαίδευση στην κατάδυση. Κάτω από εκείνα τα όρια και τους νόμους της επιτροπής εξαπλώθηκε η εκπαίδευση σε όλες τις πολιτείες και μέχρι το 1978 είχε εξαπλωθεί και έξω από την χώρα κάνοντας το άλμα στις Μπαχάμες, τα Κάϊμαν, την Αρούμπα, την Τζαμάικα, τις Βερμούδες, τις Αντίλλες και τα Μπαρμπάντος.
Ο Nick Acorn ήτανε παράλληλα μέλος τότε του YMCA και έτσι ανέλαβε το κομμάτι της σπορ κατάδυσης (πέρα από ερευνητικούς ή πανεπιστημιακούς σκοπούς). Ηταν το 1959 και άρχισε να οργανώνει τα δικά του σχολεία εκπαιδευτών για λογαριασμό του ιδρύματος. Τα σχολεία γινόντουσαν στο Σικάγο. Ητανε στην ουσία τα πρώτα σχολεία εκπαιδευτών κατάδυσης. Προσανατολισμένα όμως σε διαφορετικό σκοπό καθώς όλοι οι εκπαιδευτές δουλεύανε αφιλοκερδώς. Ολοι οι εκπαιδευτές ακολουθούσαν έναν κοινό τρόπο εκπαίδευσης.
Το ίδρυμα υπήρξε έτσι ο πρώτος επίσημος φορέας πιστοποίησης δυτών στον κόσμο. Αργότερα ο Icorn άφησε την εκπαίδευση και μπήκε στην καταδυτική βιομηχανία και συγκεκριμένα στην U.S.Divers και μετά προσχώρησε στην PADI όταν αυτή μετέφερε τα κεντρικά της γραφεία στην Καλιφόρνια. Εγραψε τα περισσότερα εγχειρίδια εκπαίδευσης και έγινε ο πρώτος υψηλόβαθμος διοικητικός στην ηγεσία της PADI.
Ο Frank Scali έγραψε τα πρώτα προγράμματα και οδηγίες για το YMCA που μοιράστηκαν σε όλα τα κολλέγια και τα πανεπιστήμια. Επίσης δίδασκε την κατάδυση στα πρώτα έτη του Harvard University. Γύρω στο 1960 ο Neal Hess ήταν διευθυντής εκπαίδευσης στο Boston YMCA και μαζί με τον φίλο του Jim Auxier και Chuck Blakeslee του πρώτου καταδυτικού περιοδικού στον κόσμο (Skin Diver Magazine) αποφασίσανε να φτιάξουν κάτι σαν Εθνικό Καταδυτικό και Εκπαιδευτικό Συμβούλιο (National Scuba Training Council) που θα λειτουργούσε σαν φορέας ελέγχου και πιστοποίησης οργανισμών. Πολύ σύντομα δημιουργήσανε και την πρώτη Εθνική Ενωση Εκπαιδευτών Κατάδυσης (National Instructors Scuba Association). Τα πρώτα σχολεία κατάδυσης διαρκούσαν 6 μέρες και στοιχίζανε 18$ για να πιστοποιηθείς σαν δύτης και να πάρεις την κάρτα σου που έγραφε τότε «Seasports Scuba Diver». Δεν υπήρχαν βαθμίδες εκπαίδευσης όπως υπάρχουν σήμερα στα σχολεία καταδύσεων.
Το 1960 ιδρύεται η NAUI από τον All Tillman που ήταν η κεφαλή της οργάνωσης με τον Neal Hess και τον John Jones. Ο Tillman και ο Jones μαζί με τον Gary Howland που ήταν ο πρώτος βοηθός εκπαιδευτή ξεκίνησαν την ιστορία του οργανισμού κρατώντας την εκπαίδευση από την ίδρυση του. Ετσι ο All Tillman παίρνει για τον εαυτό του την κάρτα με αριθμό NAUI #0001, ο Jones την NAUI #0002 και ο Hess την NAUI #0003. Την ίδια εποχή ο Auxier μαζί με τον συνέταιρο του στο περιοδικό τον Blakeslee αποφάσισαν να οργανώνουν μόνοι τους τα δικά τους σχολεία και έτσι η NAUI έχασε σταδιακά την οικονομική βοήθεια που είχε από το περιοδικό.
Παρόλα αυτά συνεχίζουν και τον Αύγουστο του 1960 στο Χιούστον του Τέξας πραγματοποιούν το πρώτο σχολείο εκπαιδευτών της NAUI οπού παίρνει μέρος και ο Ralf Erickson (μετέπειτα πρόεδρος της PADI). Ο Ralf αμέσως εκφράζει τις ανησυχίες του για το κράτημα της αναπνοής κατά την ανάδυση, όπως και για την ταχύτητα ανάδυσης και κατάδυσης ειδικά αφού η εκπαίδευση γινόταν στην λίμνη Μίτσιγκαν σε κρύα νερά και με χαμηλή ορατότητα. Το κόστος για το σχολείο εκπαιδευτών ήτανε τότε γύρω στα 75$ αλλά το ταξίδι για τον Ralf από το Σικάγο στο Χιούστον και πίσω ήτανε της τάξης των 2.000$ με παραμονή μίας εβδομάδας. Η τελική εξέταση και βουτιά ήταν στις 4 η ώρα τα ξημερώματα. Περίπου κατά της 5 η ώρα το πρωί επιβιβαστήκαν σε σκάφος που τους πήγε 3 ναυτικά μιλιά μέσα και τους έριξε στη θάλασσα. Καταδύθηκαν κρατώντας τον εξοπλισμό τους στα χέρια μέχρι τα 30 μέτρα, τον φόρεσαν και γύρισαν στην επιφάνεια. Αυτό περιελάμβανε το τεστ κατάδυσης. Η θεωρία περιελάμβανε 350 ερωτήσεις σωστό ή λάθος, αλλά μετά από κάθε απάντηση έπρεπε να αιτιολογήσεις γραπτώς γιατί απάντησες σωστό ή λάθος. Περίπου το 70% των εκπαιδευτών από εκείνο το σχολείο γίνανε συνεχιστές της κατάδυσης στην Βόρεια Αμερική.
Το 1961 ιδρύεται η NASDS από τον John Gaffney που ήταν ειδικός στην διαφήμιση και ήταν ο πρώτος οργανισμός πιστοποίησης σήματος και γνησιότητας πτυχίων. Ο Gaffney πήγε σε όλα σχεδόν τα καταδυτικά κέντρα και μαγαζιά και κατάφερε να πάρει την υπογραφή τους για συνεργασία και πιστοποίηση κάτω από την προστασία του προγράμματος της NASDS. Ένα ολοκληρωμένο πρότυπο πρόγραμμα εκπαίδευσης που συνέταξε ο Bob Clark συνεργάτης του Gaffney και μετέπειτα ιδρυτής της SSI.
Το 1966 ο John Cronin και ο Ralf Erickson μετά από αρκετά χρόνια συζητήσεων και διαφωνιών βρήκανε την φόρμουλα να προχωρήσουν στην ίδρυση του δικού τους οργανισμού κατάδυσης. Ο Ralf είχε κουραστεί να κάνει σχολεία για μόνο 18$ το άτομο όταν ήδη είχε ξοδέψει πάνω από 2.000$ για να γίνει NAUI Instructor. Ετσι διπλασίασε το κόστος των σχολείων στα 24$ το άτομο και αύξησε τον αριθμό των καταδύσεων που μέχρι τότε ήταν μόνο μια κατάδυση σε ανοιχτή θάλασσα για το πρώτο πτυχίο. Εκείνη την περίοδο η NAUI έβγαζε εκπαιδευτές μόνο στην δυτική ακτή, στις Μπαχάμες και στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Ετσι ο Βορράς και ο Νότος έμεναν αναξιοποίητοι. Ολα τα καταδυτικά μαγαζιά και κέντρα εκείνη την εποχή οργάνωναν από μονά τους τα καταδυτικά σχολεία. Επίσης πολύ λίγα ήτανε μέλη του SCIP (Southwest Council of Instructor Programs). Οπότε, ήταν εμφανής η έλλειψη οργάνωσης αλλά και η ευκαιρία για την κίνηση που ετοιμάζανε και σκεφτόντουσαν εδώ και καιρό. Επίσης είχαν βαρεθεί να δουλεύουν για τους άλλους. Ο μεν Cronin σαν αντιπρόσωπος καταδυτικού εξοπλισμού, ο δε Ralf σαν εκπαιδευτής της NAUI για λίγα δολάρια. Η ιδέα μιας καινούργιας οργάνωσης προσανατολισμένης στην συνεχόμενη εκπαίδευση, στο αυξημένο κέρδος από την κατάδυση που θα φέρει το φως της γνώσης στην εκπαίδευση, θα ενώσει όλα τα καταδυτικά μαγαζιά και θα κυριαρχήσει στο χώρο είχε ωριμάσει. Ο Cronin κράτησε για τον εαυτό του την κάρτα με τον αριθμό #0 ενώ ο Erickson πήρε τον αριθμό #1. Ετσι δημιουργήθηκε η PADI. Το 1968 πρωτοπορεί και βγάζει την πρώτη πλαστική κάρτα με φωτογραφία.
Το 1970 ιδρύεται με τη σειρά της και η SSI απο τον Bob Clark και τo 1971 αρχίζει την συγγραφή του πρώτου ολοκληρωμένου εκπαιδευτικού συστήματος στις καταδύσεις αναψυχής. Εξαπλώνεται με πολύ γοργό ρυθμό στην Αμερική και σε λίγα χρόνια γίνεται το πρότυπο εκπαίδευσης για όλες τις οργανώσεις. Το 1972 ο Nick Icorn γραφεί τα πρώτα standards για την εκπαίδευση που πρέπει να ακολουθούν οι καταδυτικοί οργανισμοί. Το 1978 ιδρύεται το RSTC (Recreational Scuba Training Council). Μέλη του συμβουλίου είναι οι οργανισμοί: IDEA, NASDS, SSI, PADI, PDIC, YMCA.
Αντίστοιχα στην Ευρώπη εξαπλώθηκαν οι καταδυτικοί οργανισμοί από πολύ νωρίς. Περίπου το 1949 ιδρύεται στη Γερμάνια ο Διεθνές Ναυτικός Ομιλος που αργότερα γίνεται ο καταδυτικός οργανισμός BARRACUDA. Το 1952 ιδρύεται η Γερμανική Ενωση Καταδύσεων και εξαπλώνεται σε όλη την χώρα. Αριθμεί σήμερα συνολικά περί τα 78.000 μέλη. Την ίδια εποχή στην Αυστρία δημιουργείται η OBV σαν σωματείο επαγγελματιών που σύντομα γίνεται οργανισμός πιστοποίησης δυτών.
Το 1953 στο Λονδίνο ιδρύεται η BSAC από τον Oscar Gugen και τον Peter Small σαν όμιλος φίλων υποβρύχιας δραστηριότητας με στόχο να διαδώσει τις υποβρύχιες εξερευνήσεις, την καταδυτική επιστήμη και να προάγει την ασφάλεια στην κατάδυση. Είναι χαρακτηριστική η ραγδαία εξέλιξη εκείνου του μικρού στην αρχή συλλόγου. Μόλις ένα χρόνο μετά αναγνωρίζετε από την Βρετανική κυβέρνηση σαν ο επίσημος φορέας των καταδύσεων και τον επόμενο χρόνο από τα 100 αρχικά μέλη έχει ήδη 1.100. Το 1959 γίνετε επίσημο μέλος της CMAS. Επίσης την ίδια χρονιά ιδρύεται η SSAC στη Σκωτία που εξαπλώνει και αυτή το σύστημα εκπαίδευσης της στις ακτές της χώρας.
Το 1958 στις 28 Σεπτεμβρίου εκπρόσωποι των ομοσπονδιών από τις εξής 11 χώρες του κόσμου: Γερμάνια, Βέλγιο, Βραζιλία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Μονακό, Πορτογαλία, Ελβετία, Αμερική και Γιουγκοσλαβία συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και συμφώνησαν σε μια ιστορική απόφαση να ιδρύσουν μια συνομοσπονδία που θα περιλαμβάνει εκτός από την κατάδυση και όλα τα αθλήματα που συμβαίνουν υποβρυχίως. Με αυτή την αρχική ομόφωνη απόφασή τους συναντήθηκαν ξανά στο Μονακό στο πρώτο επίσημο συνέδριο στις 9-10-11 Ιανουαρίου του 1959 και ιδρύσανε την CMAS (Confederation Mondiale des Activates Subaquatiquies) την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας. Πρώτος πρόεδρος ανέλαβε ο Jacque Yves Cousteau. Μέλη της CMAS America έγιναν και οι οργανισμοί που υπήρχαν τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στα επόμενα χρόνια διάφοροι οργανισμοί που δημιουργούνται ακολουθούν πιστά την οργάνωση και την πιστοποίηση που θεσπίσανε οι πρωτοπόροι της καταδυτικής εκπαίδευσης.
Ελλήνισε και απέδωσε: Κώστας Ανδρεάδης
